Marathondagboek #001 Eindhoven it is

Zo schrijf je nog over hardlopen met een Hallux Rigidus en zo heb je ingeschreven voor een Mararthon. Dat zijn nogal twee uitersten en misschien maakt dat het juist zo leuk.

Na mijn laatste schrijfsel over het hardlopen met een stijve teen ging ik dus op zoek naar schoenen waarmee ik wél kon hardlopen. Die zoektocht leverde met het eerste exemplaar al goede resultaten op. Mijn kortere afstanden kan ik gelukkig nog gewoon op allerlei type hardloopschoenen lopen. De langere afstanden daar moet ik echt een stijve schoen voor hebben. Het geluk wil dat er in de huidige innovaties er steeds vaker stijve schoenen zijn doormiddel van carbonplaten. Eigenlijk zijn deze schoenen met carbonplaten gemaakt voor snelheid maar in mijn geval ontlast het vooral mijn teen. Door de stijfheid hoef je minder af te wikkelen en dat is dus precies wat mijn teen niet kan.

Het eerste paar schoenen wat deze test glansrijk heeft door staan zijn de Hoka Carbon X2. Een lichte schoen die zo stijf is als een houten plank en mijn teen rust geeft. Het resultaat tot nu toe vond ik behoorlijk verbluffend, pijnvrij lopen!

Ik had er wel wat van verwacht maar niet zoveel. Inmiddels heb ik er drie weken opgelopen en ik heb totaal geen last gehad van mijn tenen, gewoon niet! Wel moet ik wennen aan de lage drop in deze schoen. De 5 mm drop dat veroorzaakt wel even wat aanpassingen en dat gaat gepaard met spierpijn op plaatsen waarvan ik niet eens wist dat daar spieren zaten.

M

Dit type schoenen gaf mij de laatste weken zoveel hoop op pijnvrije rondjes dat ik mijn wens om nog een Marathon te lopen maar eens kracht wilde bijzetten. Een Marathon vind ik een machtige afstand, een afstand die mij doet twijfelen maar ook aantrekt. Ik loop een Marathon niet zo vanzelf als een halve Marathon. Iedere keer is het echt een lijdensweg maar als het lukt, dan is dat gevoel van over de finish komen zo bijzonder. Het gevoel, dat je hoofd het heeft gewonen van je lichaam dat is magisch.

Drie keer eerder liep ik een Marathon, twee keer haalde ik de finish maar alle drie de keren gaf mijn lichaam aan dat die 42,195 kilometer echt een aanslag zijn. Toch ga ik die uitdaging graag nog een keer aan en heb mijzelf deze week ingeschreven voor de Marathon van Eindhoven.

Waarom is het dan Eindhoven geworden want ik had het toch over Amsterdam? Eigenlijk is de reden simpel. Amsterdam heb ik al eens gelopen, Eindhoven nog niet. Eindhoven is lekker dichtbij en ik ken een aantal lopers die Eindhoven ook gaan doen, daar kan ik mooi wat lange duurloopjes samen mee doen, vind ik leuk.

Op 10 oktober sta ik aan de start van mijn vierde Marathon. Ik kijk er naar uit én ik zie er tegenop, dat maakt het zo mooi. Het avontuur is deze week gestart met het inschrijven. Ik ga jullie op dit blog op de hoogte houden, lees mee blijf op de hoogte en als jezelf ook in Eindhoven loopt laat het me weten.

Keep on running in a free world.